Vandaag was het, zoals de meeste van ons Belgen wel weten verkiezingen voor de federale kamer & senaat. Ik heb het voorrecht genoten om dit een dag lang vanop de eerste rij te volgen. Het lot had besloten dat ik vandaag de eerbare burgerplicht van het bijzitterschap mocht voltrekken. De manier waarop dit in zijn werk is gegaan zal ik voorlopig even achterwege laten dit vanwege haar negatieve invloed op ieders eigen mening.
Ik ging alvast deze morgen vol van verwachting op weg naar mijn lokale kiesbureau, hetgeen alvast geen onaangenaam ritje door het fort en menig veld was.
Eens aangekomen, werd ik ontvangen met een vriendelijk, lof-vol woord van genegenheid, hetgeen mijn vertrouwen in een aangename afloop van deze dag versterkte.
Na een tijdje rondgeklooi aangezien te hebben van zogenaamde technici of 'mensen die dit alles in goede banen leiden' ben ik buiten een cigaret gaan roken.
Misschien zou ik toch wel wat meer nicotine kunnen gebruiken de komende 7 uur.Eens terug in 'mijn' aangewezen kiesbureau (56) kon ik mijn taak als stempelzetter gaan beoefenen.
Hoe, wie, wat, waar, waarom (niet), whatever.... wie zal dat weten?
Het boek met wetten over het goede verloop van de verkiezing natuurlijk! Na het gevonden te hebben, bleek dit nog wel een leuke blok-sessie van 2 weken te zijn. We hadden 5 minuten, maar iemand had raad en deelde met ons zijn wijze woorden van stempelzetten. No problemo dacht ik... 'pfffw' zelfs.
Na een uurtje van geeuwen en stempelzetten kreeg ik daar, uit het niets, de vraag waarom ik die verkeerde stempels had gezet.
Ik schrik uit mijn halfslaap en zeg hem dat ik de stempels gezet heb waar mij gezegd is dat ik moet zetten. Mijn twee gezelinnen beamen dat.
Na 2 uur van stempel-chaos heb ik gezegd dat'm het zelf maar moet doen dan, en heb mij een Duvel besteld. Ondertussen begon het mij wel op te vallen dat eigenlijk niemand er echt een idee van had wat en hoe ze het moesten doen, geen kat eigenlijk. Tijd voor dat tweede nicotine-shotje... ik excuseer mezelf en ga buiten roken.
Eens terug binnen kwamen ze langs met broodjes, lekker. Hm, ... mja... misschien toch ook niet... gisteren waren ze waarschijnlijk al oudbakken. Ik pas toch maar voor het tweede dacht ik bij mezelf. Is het geen tijd voor een kleine verfrissing in de vorm van een Duvel? Patron...
Na een tijd begon ook de laksheid en onintresse van de kiezers mij op te vallen. het verbaasde soms mensen dat ze 2 maal moesten stemmen, kamer EN senaat. "Wa ist verschil?" vroegen ze dan. 'Like you give a fuck about it!' dacht ik dan. Toen had ik niet veel keuze dan er maar 't beste van te maken en mezelf te verheugen op de volgende troostende lurken van een cigaret, of misschien zelfs een vriendelijk gezicht.
En zo geschiedde, af en toe kwam er al eens een bekende stemmen of gewoon even langs en gedag zeggen, eentje had zelfs een pintje mee, Jupiler mmmh (schol Duck!). Een hart onder de riem steken zeg maar.
Na nog een hoop ellende zoals verloren sleuteltjes, stempel-gezeik, getel, gerook, gedrink, gelach, scheve moppen, discussieren en dergelijk kwam er een eind aan de stemming en mochten we naar huis.
Met een zweem van Duvel en stockholm-syndroom misschien? Maar op zijn minst met een kennis rijker ging ik naar huis; politiek bewustzijn van mijn mede-inwoners van dit federaal koninkrijk is niet genoeg ontwikkeld om een goede beslissing te nemen. Net zoals mijn stem verloren zal gaan in de minderheid van politiek bewuste mensen.
Blijkbaar zijn we na al deze tijd nog niet in staat om op positieve manier aan de toekomst te werken. Eerder is er een een concurrentieslag aan de gang om veilig gesteld te zijn van 'dat ene grote onheil dat ons allemaal om zeep zal helpen'. "Ja? En? Wat is uw punt nu juist?" vroeg één van men mede Chinese vrijwilligers... Ik dacht bij mezelf, 'alleen zult ge der ni komen! Trut'.
Anyways, alweer een nieuwe dag, een desilusie meer, komt wel snor zeker?
Subscribe to:
Posts (Atom)